رسم نوشیدن قهوه در ایران ظاهرا مربوط به دوران گسترش اسلام است اما راه افتادن مکانی عمومی به عنوان قهوهخانه در دوران صفوی آغاز شد. در میان جهانگردانی که در این دوران به ایران سفر کردند تنها «اولئاریوس» از مغازهای به نام
چای'>چایخانه نام میبرد که در آن مردم برگ خشک گیاه ختایی را گاهی به همراه رازیانه و میخک دم میکردند و بعد از آنکه با شکر شیرینش کردند مینوشیدند.قهوهخانهها پاتوق طبقه مرفه و روشنفکر جامعه بوده و مردم عادی معمولا به نوشیدن انواع دمنوش در خانه اکتفا میکردند؛ نوشیدن چای اما دیرتر رایج شد و تا زمان قاجار در ایران اثری از چای خوردن نبود تا اینکه یکی از فارغالتحصیلان مدرسه دارالفنون که برای ادامه تحصیل به سوربن فرانسه رفته بود، به عنوان سفیر ایران راهی هند شد و با پدیدهای به نام چای آشنا گشت.محمد میرزای چایکار که بعدها به کاشف السلطنه چایکار شهرت یافت در زمان مظفر الدین شاه قاجار شیوه کاشت و مصرف چای را آموخت و بازرگانی این گیاه را راهاندازی کرد. او را اولین ایرانی تاجر چای دانستهاند. در آن زمان، نوشیدن چای به قشرهای مرفه و خانوادههای رجال و درباری ایران اختصاص داشت.پس از افزایش واردات چای و توسعه کشت و تولید آن در ایران، نوشیدن چای از عادات روزانه مردم شد و آنقدر در فرهنگ ایرانی اهمیت پیدا کرد که خانوادهها در جهیزیه دخترانشان یک دست کامل سماور و قوری و استکان و نعلبکی میگذارند.
جالب اینکه استکان یک واژه روسی است و اغلب استکانها وارداتی بودند.پیش از رواج استکان، ظرفهای چاینوشی به شکلها و از جنسهای گوناگون ساخته میشد. کاسه، پیاله و فنجانهای سفالین، چینی و مسین ازجمله ظروف چاینوشی بود و هنوز اصطلاح یک پیاله چای به کار میرود. استکان چای يادداشت هاي يك فرهنگي...
ادامه مطلبما را در سایت يادداشت هاي يك فرهنگي دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : bparand4728 بازدید : 187 تاريخ : پنجشنبه 28 مهر 1401 ساعت: 14:06